نمی داند مه نامهربانم

که دور از روی خویش بر چسانم

چو زلف بی قرارش بی قرارم

چو چشم ناتوانش ناتوانم

برو باد و گدایی کن به کویش

بگو با آن مه نامهربانم

که گر چه می نهی بار فراقم

و گرچه می زنی تیغ زبانم

هنوزم دردت اندر سینه باشد

اگر در خاک ریزد استخوانم

بپوش از شمع حال سوز خسرو

که تا گوید که شبها بر چه سانم